Tag Archive for: św. Maksymilian

Z Asyżu do Auschwitz

/w

XXII DNI KOLBIAŃSKIE

W dniach 15-17 marca 2024 w Centrum św. Maksymiliana M. Kolbe w Harmężach odbyły się XXII DNI KOLBIAŃSKIE pod hasłem: „Z Asyżu do Auschwitz – Odnaleźć Franciszka w Maksymilianie”.

Głównym inspiratorem Dni Kolbiańskich są Misjonarki Niepokalanej o. Kolbe oraz Franciszkanie. Uroczysta Msza św. w kościele pw. Matki Bożej Niepokalanej w Centrum św. Maksymiliana pod przewodnictwem J. E. kard. Kazimierza Nycz Metropolitę Warszawskiego rozpoczęła uroczystości Kolbiańskie.
Dniom Kolbiańskim przewodniczył o. Kazimierz Malinowski OFMConv Dyrektor Centrum Św. Maksymiliana w Harmężach. Prelegentami tegorocznych Dni Kolbiańskich byli :                           

  • o. Stanisław Ziemiński OFMConv – Dyrektor Studium Duchowości Franciszkańskiej, Łódź, który wygłosił referat „Posłuszeństwo papieżowi jako wyraz wierności Kościołowi rzymskiemu”
  • o. Piotr Bielenin  OFMConv  – Dyrektor Instytutu Studiów Franciszkańskich, Kraków wystąpił ze swoim wykładem „Osobiste świadectwo życia jako najskuteczniejsza forma ewangelizacji”
  • o. Tomasz Szymczak OFMConv – Sekretarz generalny Zakonu OFMConv, Rzym
    „Braterstwo wobec stworzenia darem z siebie” – referat zdalny z Rzymu
  • ks. Marek Gancarczyk – Prezes Fundacji „OPOKA” Episkopatu Polski, Warszawa,
    k    tóry przybliżył nam „Jak powstał film „Rycerz” opowiadający o św. Maksymilianie Marii Kolbe”

Mszę św. w sobotę odprawił i homilię wygłosił o. Ezdrasz Biesok OFM – Wikariusz biskupi i sądowy Diecezji Bielsko – Żywieckiej.

Ciekawym panelem Dni Kolbiańskich była praca w grupach i dzielenie się przeżywaniem charyzmatów św. Franciszka i św. Maksymiliana w dzisiejszych czasach.

Uroczysta Msza św. pod przewodnictwem o. Mariana Michasiów OFMConv – sekretarza Krakowskiej Prowincji Franciszkanów zakończyła XXII Dni Kolbiańskie..

Posłuchaj kolejnych wystąpień:

kard. Kazimierz Nycz [kazanie]
o. Stanisław Ziemiński OFMConv [referat]
„Posłuszeństwo papieżowi jako wyraz wierności Kościołowi rzymskiemu”
o. Piotr Bielenin OFMConv [referat]
„Osobiste świadectwo życia jako najskuteczniejsza forma ewangelizacji”
ks. Marek Gancarczyk [komentarz]
„Jak powstał film „Rycerz” opowiadający o św. Maksymilianie Marii Kolbe”
o. Ezdrasz Biesok OFM [kazanie]
o. Marian Michasiów OFMConv [kazanie]

Idźcie i wy do winnicy

/w

Rekolekcje kolbiańskie 2024

„Idźcie i wy do winnicy.” (Mt 20,7 ) – to temat przewodni rekolekcji Kolbińskich, które odbyły się w Centrum św. Maksymiliana w Harmężach.

Rekolekcje poprowadził ojciec Arkadiusz Bąk OFM Conv. Był to szczególny czas łaski, modlitwy, ciszy i refleksji. Uczestnicy mieli okazję zgłębiać pisma św. Maksymiliana oraz Adhortację Evangelii Gaudium, aby odpowiedzieć na posłanie misyjne Jezusa we współczesnym świecie.

Dziękujemy Bogu i Niepokalanej za wszystkie dary i błogosławiony czas.

Posłuchaj kolejnych wystąpień:

o. Arkadiusz Bąk OFMConv [1]
o. Arkadiusz Bąk OFMConv [2]
o. Arkadiusz Bąk OFMConv [3]
o. Arkadiusz Bąk OFMConv [4]
o. Arkadiusz Bąk OFMConv [5]
o. Arkadiusz Bąk OFMConv [6]

Wolontariusze Niepokalanej u św. Walentego

/w

W dniu 11.02.2023 spotkanie Wolontariuszy Niepokalanej o. Kolbego zgromadziło nas na modlitwie w Sanktuarium św. Walentego w Bieruniu Starym. Uczestniczyliśmy we Mszy Świętej, po której zostaliśmy obdarowani przez kapłana Sakramentem Namaszczenia Chorych, dalsza część spotkania odbyła się w Domu Rekolekcyjnym Misjonarek Niepokalanej o. Kolbe w Harmężach.
Rozważania formacyjne prowadziła Misjonarka Monika, omówiliśmy także kalendarium spotkań formacyjnych na najbliższe miesiące.
Opracowaliśmy nowe elementy formacji;
– Różaniec domowy
– Modlitwa: „Historia osobista i rzeczywistość Wolontariuszy Niepokalanej o. Kolbego”
Jednoczyła nas również wspólna modlitwa koronką do Miłosierdzia Bożego, po której każdy z nas losował patrona na ten rok.

Barbara – Wolontariuszka

Rekolekcje Kolbiańskie

/w

Święty Maksymilian Kolbe
nauczycielem życia duchowego

W dniach 25 – 27 Listopada 2022 w Centrum Świętego Maksymiliana Kolbego w Harmężach w Domu Rekolekcyjnym Misjonarek Niepokalanej Ojca Kolbego odbyły się rekolekcje Kolbiańskie. Przewodnia myśl rekolekcji to: „Święty Maksymilian Kolbe nauczycielem życia duchowego” Rekolekcje prowadził Ojciec Arkadiusz Bąk OFMConv.
Źródłem rekolekcyjnych rozważań, które głosił o. Arkadiusz, były przesłania duchowe o. Maksymiliana Kolbe, zawarte w Jego konferencjach.
Najważniejszym punktem rekolekcji, każdego dnia była Msza Święta. Duchowym umocnieniem uczestników rekolekcji była Adoracja Najświętszego Sakramentu, Koronka do Bożego Miłosierdzia, Modlitwy Liturgii Godzin.
Przeżywane rekolekcje spełniły oczekiwania uczestników, jednoczyły w modlitwie, ubogocały duchowo, były przestrzenią budowania dobrych, międzyludzkich relacji.
Doświadczenie „w ciszy” bliskości Pana Boga, pomogło dogłębnie spotkać się z duchowością Świętego Maksymiliana.
O całą sferę organizacyjną rekolekcji z wielką troską zadbały Misjonarki Niepokalanej Ojca Kolbego, Ann Odonnell – Misjonarka odpowiedzialna za wolontariuszy we wszystkich wspólnotach na świecie, Anna Matera – Misjonarka Przełożona Lokalna w Harmężach, Misjonarka Paola i Misjonarka Ercolina. Po zakończeniu rekolekcji, Wolontariusze Niepokalanej Ojca Kolbego spotkali  się z Przełożoną Ann Odonnell obecną w Harmężach. Miłą niespodzianką było spotkanie online z Przełożoną Generalną Instytutu Niepokalanej Ojca Kolbego Giovanną Venturi.

Tekst: Janina – Wolontariuszka
Foto: Jerzy – Wolontariusz.

Posłuchaj kolejnych wystąpień:

Kazanie 1, o. Arkadiusz Bąk OFMConv
Kazanie 2, o. Arkadiusz Bąk OFMConv
Konferencja 1, o. Arkadiusz Bąk OFMConv
Konferencja 2, o. Arkadiusz Bąk OFMConv
Konferencja 3, o. Arkadiusz Bąk OFMConv
Konferencja 4, o. Arkadiusz Bąk OFMConv

Drogie Misjonarki i Wolontariusze

/w

 

Po długiej przerwie związanej z pandemią, udało mi się w końcu odwiedzić prawie wszystkie nasze wspólnoty i spotkać się z wieloma z Was; poza radością ze spotkania, dzieliliśmy się radościami, smutkami, obawami, marzeniami, ze świadomością, że świat, w którym żyjemy, zmienił się, że my się zmieniliśmy. Covid naznaczył nasze życie, naszą historię; dotknęliśmy nasze słabości, ale także dostaliśmy możliwość uświadomenia sobie, że jesteśmy częścią wielkiej rodziny ludzkiej, która potrzebuje solidarności. Pomimo różnic pomiędzy miejscami i kontekstami kulturowo-społecznościowymi, w których żyjemy, odnalazłam kilka wspólnych elementów, takich jak: pragnienie wsłuchania się w apele tej naszej historii naznaczonej głębokimi zmianami; otwartość na ogrom pytań, które zrodziły się w nas, w naszych domach i w naszych rodzinach; potrzeba poszukiwania nowych kroków w duchu braterstwa, we wzajemnych relacjach, na drogach misyjnych, aby nie pozostać nieruchomo w jednym i tym samym miejscu.
I tak, podczas gdy duchowo się gromadzimy aby uczcić pamięć o męczeńskiej śmierci św. Maksymiliana, wydaje mi się, że właśnie od Niego możemy przyjąć słowo życia dla naszej przyszłości.
«Każde pokolenie do prac i dorobku poprzednich pokoleń powinno dołożyć swoje własne prace. Cóż dołożymy?» (POMK 432)
Chciałabym żeby to pytanie rozbrzmiało w nas tak, jak echo słów o. Faccendy «Teraz kolej na Was», którymi On zwracał się do nas przy różnych okazjach. Co naszego dokładamy do trudów, do odwagi, do wyborów tych, którzy szli przed nami po tej samej drodze? Świadectwo o. Kolbego mówi nam raz jeszcze, że każdy z nas jest powołany do wypełnienia swojego zadania; że mamy budować dzień dzisiejszy i marzyć o przyszłości z tą twórczością, która rodzi się z miłości, bo tylko miłość umie ideować, marzyć, ośmiela się, tworzy coś nowego.
Te słowa mogą się wydawać banalne, oczywiste, ale pamiętajmy, że tylko z obumierającego ziarna rodzi się kłos. To z miłości przeżywanej jako hojny i dobrowolny dar z siebie, rodzi się nowe życie. A zatem… teraz kolej na nas!
Owocnego Święta św. Maksymiliana i Wniebowzięcia NMP
_________________
Giovanna Venturi
Dyrektorka Generalna

List Giovanny VenturiPobierz

Trzeba iść naprzód…

/w

 

Valentina przyjechała z Włoch, aby pomóc misjonarkom,
które od kilku tygodni goszczą uchodźców z pobliskiej Ukrainy.
Oto co powiedziała:

 

Jestem tu od ponad tygodnia, ale wszystko co się dzieje jest tak silne i intensywne, że mam wrażenie, że inne życie, życie poza tym miejscem, nie istnieje… Przyjechałam z Włoch, aby pomóc misjonarkom, które od kilku tygodni goszczą uchodźców z pobliskiej Ukrainy.

W Centrum św. Maksymiliana Kolbego w Harmężach gościmy 47 osób, w tym kobiety, dzieci, młodzież i dwoje dziadków. Wszyscy oni uciekli przed wojną. Są spokojni, silni, świadomi swojej godności, potrzeby walki i tego, że trzeba iść naprzód. Kobiety (pochodzą z różnych części Ukrainy i dotąd się nie znały) wpatrują się w swoje smartfony i powtarzają: „Nie jest dobrze…”. Ich mężowie są strażakami, a więc stoją na pierwszej linii frontu. Zeszłej nocy jedna z nich pokazała mi nagranie otrzymane z jej miejscowości, z małej wioski: jest tam wiele domów, ale celem ataku była szkoła… została prawie całkowicie zniszczona. Oczywiście, niszcząc miejsca spotkań dla dzieci, odbierają krajowi przyszłość, natomiast te matki są tutaj, by ocalić swoje dzieci. Te mamy to młode, piękne, pełne kreatywności kobiety, skupione na nas, na domu, na pracy, którą trzeba wykonać. Pomagają nam w prowadzeniu Centrum: na zmianę pracują w kuchni i sprzątają, chcą się odwdzięczyć. Praca w kuchni była wspaniale zorganizowana: obiad dla 100 osób, pomiędzy garnkami i różnymi potrawami krzątałyśmy się razem – Polki, Ukrainki i Włoszki. Przyjazne spojrzenie i dobra wola to najprostszy język, zrozumiały dla wszystkich.

Są tu trzy kobiety w ciąży, a dwoje dziadków jest ze swoimi nastoletnimi wnukami. Ich rodzice zostali tam, w Ukrainie, a starszych i dzieci wysłali w bezpieczne miejsce. Jedna babcia była pacjentką w szpitalu na Ukrainie i uciekła nie mając wypisu; dziadek, z matczyną czułością opiekuje się zarówno nią – muszą często jeździć do szpitala – jak i nastoletnimi wnukami.

Z dziećmi, jak dotąd, udawało nam się komunikować dzięki translatorowi – aplikacji telefonicznej, a do tego, by wypełnić serce, wystarczy kilka słów… Także z nastolatkami, chociaż ich spojrzenia pełne są lęków i pytań, których nie mają odwagi wyrazić, bo wiedzą, że nie ma na nie odpowiedzi.

Teraz starsze dzieci rozpoczęły naukę w szkole w Polsce. Każdego ranka przyjeżdża busik, aby je zabrać, najpierw jednak muszą się nauczyć innego alfabetu niż ich. Lokalne polskie instytucje solidarnie podjęły działania: wiele osób przynosi jedzenie lub ubrania, a niektórzy zebrali pieniądze na kupno pralki (wielu z uchodźców potrzebuje wszystkiego). W każdej chwili misjonarki są gotowe pomóc we wszystkim: rejestracja wizyty w szpitalu, u dentysty, wyrabianie dokumentów itp. – razem z braćmi mniejszymi konwentualnych z Centrum św. Maksymiliana, z którymi współpraca doskonale się układa. Oni również goszczą 50 osób. Można tak to nazwać, że jest tu wielka „machina” Dobra, cicha, ale niezawodna, na którą składają się zaufanie, uśmiechy, gesty, dobra materialne, ofiary pieniężne, kreatywność, by dzielić się tym co jest, nawet jeśli jest tego niewiele, ale co dzięki dzieleniu się wystarcza dla wszystkich.

Przybyć do tego miejsca w czasie pokoju i usłyszeć przesłanie św. Maksymiliana: „Tylko miłość jest twórcza” – to piękne, ale przybyć tutaj, do Harmęż, w czasie wojny i usłyszeć te same słowa – to całkiem co innego. To daje życie, sens, chęć całkowitego zaangażowania się i pracy dla dobra.

Valentina V.

XX Dni Kolbiańskie – podsumowanie

/w

 

Maksymilian Kolbe bratem wszystkich ludzi
w świetle encykliki „Fratelli tutti”

 

W dniach 1-3.04.2022 przeżywamy kolejne Dni Kolbiańskie – dzieło Misjonarek Niepokalanej o. Kolbe i Franciszkanów z Harmęż. W piątek o godz. 18.00 uroczystą Mszą świętą, której przewodniczył o. Ryszard Żuber OFMConv Prezes „Rycerstwa  Niepokalanej” w Polsce, w koncelebrze ze współbraćmi w zakonie, rozpoczęliśmy jubileuszowe XX Dni Kolbiańskie. Tegoroczne spotkanie odbywa się pod hasłem „Maksymilian Kolbe bratem wszystkich ludzi” w świetle Encykliki „Fratelli Tutti”

W sobotę 2 kwietnia wysłuchaliśmy bardzo interesujących konferencji:

  1. Gdzie jest brat Twój? – Nie wiem. Czy jestem stróżem brata mego?
    – wygłoszonej przez ks. prof. dra hab. Roberta Wożniaka z Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II
  2. Dialog i braterstwo: jak przezwyciężyć indywidualizm i budować mosty
    – wygłoszonej przez o. dra hab. Andrzeja Sarnackiego SJ prorektora Akademii Ignatianum.

O godz. 18.00 uczestnicy XX Dni Kolbiańskich wzięli udział w uroczystej Mszy świętej, której przewodniczył o. dr Marian Gołąb OFMConv Prowincjał Krakowskiej Prowincji Franciszkanów, i wygłosił okolicznościowe kazanie. Swoje świadectwo o Dniach Kolbiańskich dały Zofia z Sidziny oraz Marysia z Wadowic.

Konferencja „Maksymilian Kolbe bratem wszystkich ludzi”, którą wygłosił 3 kwietnia o. dr Piotr Cuber OFMConv Kustosz sanktuarium Matki Bożej Bolesnej w Krakowie, zakończyła panel tematyczny konferencji pod hasłem „Maksymilian Kolbe bratem wszystkich ludzi” w świetle Encykliki „Fratelli Tutti”.

Uroczysta Msza św. w tym dniu, której przewodniczył o. dr Piort Cuber OFMConv, a kazanie wygłosił o. Kazimierz Malinowski Dyrektor Centrum św. Maksymiliana w Harmężach, była duchowym podsumowaniem kolejnego pięknego, kolbiańskiego spotkania.
Organizatorami XX Dni Kolbiańskich byli: Misjonarki Niepokalanej o. Kolbego i Franciszkanie z Harmęż, pod patronatem Katedry Kolbiańskiej Papieskiego Wydziału Teologicznego św. Bonawentury – Seraphicum w Rzymie, ks. Biskupa Romana Pindla Ordynariusza Diecezji Bielsko-Żywieckiej.

 

Posłuchaj kolejnych wystąpień:

Homilia, o. Ryszard Żuber OFMConv
Konferencja 1, ks. prof. dr hab. Robert Wożniak: „Gdzie jest brat twój?…”
Konferencja 2, o. dr hab. Andrzej Sarnacki SJ: „Dialog i braterstwo…”
Kazanie, o. dr Marian Gołąb OFMConv
Konferencja 3, o. dr Piort Cuber OFMConv: „Maksymilian Kolbe bratem wszystkich ludzi”
Kazanie, o. Kazimierz Malinowski OFMConv
Dni Kolbiańskie 2022

Boże „antidotum” na dzisiejszy trudny czas

/w

Świętość – jako powołanie
Świętość – jako droga
Świętość w słowach Maksymiliana Marii Kolbego

W dniach 19-21 listopada 2021 r. w Centrum św. Maksymiliana, w Domu Rekolekcyjnym Misjonarek Niepokalanej Ojca Kolbego odbyły się Rekolekcje Kolbiańskie z okazji 80. rocznicy męczeństwa św. Maksymiliana Kolbego. Rekolekcje prowadził o. Arkadiusz Bąk OFMCov, wspólnie z Misjonarkami Niepokalanej Ojca Kolbego.

Kluczem do rozważań rekolekcyjnych było słowo: Świętość
Świętość – jako powołanie
Świętość – jako droga
Świętość w słowach Maksymiliana Marii Kolbego.

O. Arkadiusz w głoszonych konferencjach przybliżył uczestnikom rekolekcji narodziny świętości w przestrzeni powołania i drogi, w oparciu o wielki autorytet, którym jest św. Maksymilian Kolbe. Ciekawym i bardzo budującym panelem rekolekcji był czas „dzielenia się w grupach” indywidualnym rozumieniem świętości, doświadczeniem własnego życia, w odniesieniu do niektórych zagadnień z „Regulamentum Vitae” św. Maksymiliana Kolbego (Pisma II, 850,1).

W każdy dzień wszyscy uczestnicy rekolekcji jednoczyli się w modlitwie podczas Mszy Świętej, rano Liturgią godzin i wieczorem na rozważaniach tajemnic Różańca Świętego w czasie Adoracji Najświętszego Sakramentu.

Przeżyte rekolekcje w duchu modlitwy i rodzinnej atmosferze były Bożym „antidotum” na dzisiejszy trudny czas.

Tekst – Janina – Wolontariuszka
Foto  – Jerzy – Wolontariusz.

Posłuchaj kolejnych konferencji:

Konferencja1
Konferencja2
Konferencja3
Konferencja4
Konferencja5

Niech nić nigdy się nie zerwie

/w

Najdroższe Misjonarki, najdrożsi Wolontariusze!

Zbliża się dzień 9 października – dzień, w którym obchodzić będziemy 15. rocznicę narodzin dla nieba naszego założyciela ojca Luigiego Faccendy. Jak już wielokrotnie było to wspomniane, przeżywamy rok szczególny, w którym ta rocznica – w połączeniu z setną rocznicą jego urodzin – staje się dla nas wszystkich okazją do dziękczynienia za charyzmat maryjny misyjny, którym Duch Święty obdarzył nas przez ojca.
Epidemia Covid-19 doprowadziła nas do zmiany niektórych planów, ale nie ducha, w którym przeżywamy ten czas. Niech 9 października będzie dniem pamięci i celebracji: wskazana jest celebracja Mszy świętej (jeśli nie jest to możliwe 9 października, niech to będzie w któryś kolejny dzień) w naszych domach lub w innym miejscu, zgodnie z tym jak dana wspólnota i każdy z nas uzna to za stosowne i możliwe.
W liście z 8 grudnia ubiegłego roku oczekiwałyśmy na październik 2020 roku z pragnieniem, by dać się poprowadzić ojcu w odkrywaniu na nowo niektórych fundamentalnych rzeczywistości naszego powołania i naszej misji. Ponownie usłyszałyśmy w jego żywym głosie szczególne zaproszenie, które powinno towarzyszyć nam w wędrówce w ciągu tych miesięcy w naszych wspólnotach i rodzinach, w naszych relacjach i kontaktach wspólnotowych: „Niech nić nigdy się nie zerwie, niech ogień nigdy nie zagaśnie, niech serce nigdy się nie zmęczy i nigdy nie zapomni” .
Pragniemy opisać dni, które poprzedzają 9 października w świetle tego zaproszenia, aby kontynuować wędrówkę szlakiem już wytyczonym.

DZIEŃ I:
Niech nić nigdy się nie zerwie
W tej nici dopatrujemy się silnych więzi braterstwa i komunii, która sprawia że jesteśmy i czujemy się rodziną w różnorodności miejsc, w jakich jesteśmy obecni… nić, którą Maryja Niepokalana wraz z nami i dla nas przędzie każdego dnia.
„Miłość ma się przejawiać nie tyle i nie tylko w uroczystych momentach i okolicznościach w życiu, ile w prostocie codziennego życia wspólnotowego, bogatego człowieczeństwem i składającego się ze spraw małych” .
Niech w radości wspólnej przynależności, odmawianie różańca (tam gdzie to możliwe – razem) oraz odnowienie oddania się Niepokalanej, staną się czasem prośby o dar jedności i braterstwa oraz o umocnienie tego daru.

DZIEŃ II:
Niech ogień nigdy nie zagaśnie
Dostrzegłyśmy w tym ogniu radość i moc naszego Tak na wezwanie Boże w naszej Rodzinie konsekrowanej. Któraż okazja byłaby wspanialsza, by powiedzieć dziękuję za dar życia i powołania, by oddać Panu chwałę za wspaniałe rzeczy, których dokonał w nas, z nami i poprzez nas?
„Kochajcie wasze powołanie” .
Pozostawiamy waszej kreatywności dobór sposobów i środków odnowienia i dzielenia się radością życia przeżywanego jako dar, wezwanie, zadanie.

DZIEŃ III:
Niech serce nigdy się nie zmęczy i nigdy nie zapomni
Przypominałyśmy, że w trudach i próbach życiowych nasze serce odnajduje siłę i odwagę, gdy spoczywa w Bogu, gdy zwalnia bieg, aby w Nim znaleźć sens i rację swojego życia.
„To wspaniałe opowiadać Mistrzowi o tym wszystkim co się wydarzyło, o zwycięstwach, o porażkach, o drzwiach które się otwierają, o sercach które słuchają, o nadziei przez nas ofiarowanej… A Jezus, tak jak wtedy, tak i dzisiaj powtarza: «Pójdźcie wy sami osobno na miejsce pustynne i wypocznijcie nieco!» (Mk 6,31)”.
Tam, gdzie to możliwe i tak jak to możliwe, niech ten dzień stanie się dniem eucharystycznym, w którym (razem lub osobno) będziemy trwać przed Panem, aby ukoić serce i na nowo podjąć wędrówkę po tych nowych drogach, które otwarły się przed nami w tym szczególnym momencie historii, ufając, że nie jesteśmy sami.

Okoliczności życia dały nam możliwość przedłużenia roku jubileuszowego, a poprzez to – zadania powrotu do źródła charyzmatu, by wypowiedzieć dzisiaj słowa nowe, słowa życia, słowa przyszłości… by być misjonarkami i wolontariuszami w tym „nowym” czasie, który został nam dany do zamieszkania i miłowania.
Zawierzajmy się nadal Maryi, Matce wierności i odwagi, aby uczyniła z nas „jedno ciało, jedną rzekę… skromne naczynie spokoju i światła dla wszystkich, do spotkania z którymi w radosnym dzieleniu się Ewangelią dasz nam siłę”.

W jedności
Giovanna Venturi
________________________
Przełożona generalna

100-lecie urodzin o. Faccendy

/w

GŁOS DLA NASZYCH CZASÓW

Obchodzimy 100-lecie urodzin ojca Luigiego Faccendy, założyciela naszego Instytutu i 15 rocznicę jego odejścia do nieba. Jest wiele powodów do wdzięczności i do tego, by skarbem uczynić charyzmat, jego bogatą spuściznę duchową i misyjną. Przedstawiamy krótkie fragmenty jego biografii publikowane w czasopiśmie „Missione Maria” 2020 (ich autorką jest Giuseppina Marinaro).

Z DOLINY SAMBRO
Wielu z nas poznało osobiście ojca Luigiego Faccendę, franciszkanina (brata mniejszego konwentualnego) z kościoła w Bolonii, założyciela naszego Instytutu, urodzonego w San Benedetto Val di Sambro 24 sierpnia 1920 roku. Uczestniczyliśmy w Mszach świętych przez niego celebrowanych, przyswoiliśmy sobie tembr jego głosu, który brzmiał pewnie i budził zaufanie, czasem był ostrożny i spokojny, a najczęściej zdeterminowany, dynamiczny i pełen pasji.
Po ojcu Luigim przechowujemy znaczącą ilość materiałów dźwiękowych i piśmiennych: nagrania na żywo jego homilii i rozważań, publikowanych i niepublikowanych pism różnego rodzaju i o różnorodnej tematyce. Odsłuchiwanie dzisiaj tego „głosu” budzi wiele wspomnień, ożywia uczucia i emocje, i rodzi pragnienie by podzielić się bogactwem jego osoby i jego słowa także z tymi, którzy go nie poznali.
W 100 lat od jego urodzin i 15 po jego śmierci pragniemy przypomnieć go w najważniejszych elementach jego życia i ponownie wsłuchać się w jego głos, by zgłębić jego myśli i uczucia.
Ojciec Luigi, zanim został zakonnikiem, miał na imię Mario. Z wdzięcznością wspominał kościół w Gabbiano, z białymi i smukłymi pinaklami, sterczącymi pomiędzy jodłami i jałowcami. Jako dziecko chodził tam z mamą Augustą na Mszę świętą, pomykając z radością malowniczymi ścieżkami Apeninów bolońskich. Wspominał zielone łąki doliny Sambro, które przemierzał na grzbiecie osiołka, marząc o misyjnych wyprawach.
Mario chciał zostać zakonnikiem, marzył o „zdobywaniu dusz dla Boga”. Urzeczony habitem franciszkanów konwentualnych, w wieku 12 lat wstąpił do seminarium w Faenzy. Wątłego zdrowia, lecz wewnątrz – zdeterminowany, po ukończeniu studiów w 1938 roku złożył w Asyżu profesję czasową, a w Faenza – profesję wieczystą w 1941 roku. 18 maj 1944 roku zostaje wyświęcony na kapłana.

Z jego wypowiedzi
„Kiedy dotknęła mnie choroba i moje powołanie zdawało się być zagrożone, wieczorami ogarniał mnie smutek, myślałem o moim klasztorze, myślałem o przyszłym kapłaństwie, myślałem o życiu misyjnym. O Panie, dasz mi zdrowie, czy już nigdy mi go nie dasz? – Nieważne, mówiłem Mu, bylebyś Ty był ze mną, byleby w mojej duszy nie zapanowała noc”.

Czytaj dalej